De afgelopen maanden volgde ik de cursus Sterk met Pijn. Een cursus over hoe lijden leiden wordt. Voor en door mensen met chronische pijn, geïnitieerd door diverse patiëntenorganisaties en gegeven door het hele land. Binnenkort zal ik mijn zesde vlog over één van cursusbijeenkomsten uploaden.
Vanmorgen vond de laatste bijeenkomst plaats. Voor de achtste keer verzamelden we in de kantine van een invalidensportclub (hun clubnaam Door Ontspanning Valide blijf ik een interessant keuze vinden, maar enfin). Tien krachtige mensen, knus rond een verzameling tafels met roze jaren ’60 kleedjes en nepbloemen (Mien van de financiën moet gezegd hebben: ’Dat staat gezellig zo, hè, Frits?’ ‘Ja, hoor, Mien, koop ze maar.’ En zie daar het resultaat). De beamer die ons herinnerde aan de moderne tijd was in de loop der weken verplaatst en uiteindelijk verdwenen. Speciaal voor mij. Want prikkels. Papier -uit diezelfde jaren '60- werkt prima, mensen.
Lang verhaal kort, zo zaten we dus. Rond die tafeltjes. Thee en taart ter afsluiting. Salamitechniek onder de knie. We deelden wat de cursus ons had gebracht. Herkenning, begrip, gezien worden, hoor en wederhoor, waardering, aanmoediging, spiegelen, patronen doorbreken, nieuwe hobby’s onderzoeken, herwonnen relaties en uiteraard: lief zijn voor jezelf’. Want als iets belangrijk is, is dat het wel. (Plus: blijven ademen. Maar dat spreekt voor zich, hè?)
Een week of tien geleden begon de cursus met de vraag: ‘Wat betekent chronische pijn voor jou?’. We gaven antwoord. Op papier:
Met exact dezelfde vraag sloot de cursus af. Mijn antwoord werd een gedicht. Althans, zo zeiden mijn mede-cursisten:
Wat ik hiermee zeggen wil? Kijk je problemen recht in de ogen, pak je uitdagingen op en aan, zoek manieren om je leven te leiden zoals jij dat wilt en bovenal: mocht Sterk met Pijn op je pad komen, ga die cursus aan! Samenzijn maakt alles draaglijker.
Wat je situatie ook moge zijn; (persoonlijke) groei lig altijd binnen je bereik. Echt.