Mijn visioen: ik, op een mooie stevige fiets met donkere fietstassen en een lichtgroen strak design kinderzitje, richting de supermarkt. Bomen aan weerszijden van een statige laan. Haastig zwiep ik mijn been van de pedalen. Mijn fiets parkeer ik tegen een ijzeren stang onder een zwart-gele boog, naast een verzameling winkelkarretjes. Ik heb haast, een hoofd zo vol als mijn agenda. De wereld gaat aan me voorbij. Tot ik stevig op de grond stap. Hé, wat heerlijk, de zon schijnt! Opeens besef ik dat ik voor het eerst dat jaar, voorjaar 2026, een luchtig zomerjurkje draag. Ik voel de zonnestralen op mijn huid. Ik lach. Haast, ik? Pffft, laat me niet lachen! Hoe heeft het zover kunnen komen?! Hoe is het mogelijk dat deze vrouw -na alles wat ze heeft doorstaan- nog zo vatbaar is voor de waan van alledag? Genieten, zal ik. En. Wel. Nu. Hup, die supermarkt in voor het hoognodige en dan spontaan de lente vieren! BBQ bij mij (ons?)!
"Als ik dertig ben, kan ik weer fietsen. Dat weet ik 100% procent zeker."
Sinds mijn visioen is dit mijn antwoord wanneer mensen vragen naar mijn toekomst. Zekerheid heb ik niet. Hoop des te meer. Want stel dat jìj mag kiezen: vertrouw je op een toekomst waarin je grootste dromen uitkomen? Of vaar je liever op een doembeeld waarin je angsten realiteit geworden zijn? Mijn antwoord moge duidelijk zijn.
Gisteren, tijdens het interview met Fibromyalgie en Samenleving, betrapte ik mezelf op grootheidswaanzin. In lijn met bovenstaand visioen hoorde ik mezelf opeens beweren dat ik het toch wel erg mooi zou vinden ooit de fytsalvestêdetocht te verrijden. De "Toch der tochten" die ik -als getogen Bolswardse- al door menig sporter heb zien worden volbracht. Hoe onrealistisch het ook moge klinken, ondenkbaar voelt het zeker niet. Ik voorspel: als ik 33 ben, lente 2029.
Goed, goed, ik hoor de kritische stemmetjes in jouw (en mijn) gedachten. Uit angst teleurgesteld te worden, is het makkelijk jezelf klein te houden en dromen naar beneden bij te stellen. Misschien fiets ik nooit meer in de frisse, vroege buitenlucht. Misschien lukt op één dag alle Friese steden doorsjezen op een racefiets mijn leven lang niet... Maar, wat dan? Wat is het ergste dat kan gebeuren?
1) HUILEN, HUILEN, HUILEN. Mijn leven is voorbij. Ik droom nooit meer. Exit verbeeldingskracht. Vanaf 2029 leef ik pertinent in angst voor mijn eigen lichaam.
2) Ik heb negen jaar geloofd in mijn kunnen. Ik koesterde vertrouwen en durfde te dromen. Misschien kwam het moment waarop ik wilde pieken te vroeg. C'est ça. Maar opgeven? Nooit. Ik ben jong genoeg om mijn tijd te kunnen nemen.
3) Oké, oké, toeleven naar mijn droom leverde geen eindzege op, maar... alle deelstapjes sàmen brachten me wel degelijk verder dan ik anders ooit zou zijn gekomen. Ik voel me dapper, trots en dankbaar. Wie weet wat nog komt. (Voor toekomst-Vera: kies optie 3!)
Voor mijn huidige ik: wees niet bang. Optie 1 ligt niet in lijn met mijn persoonlijkheid. Optie 2 en 3 zijn allebei begerenswaardig. Zolang ik voel wat haalbaar is, trouw blijf aan mijn kunnen en lief ben voor mezelf zal ik nieuwe mogelijkheden van oude problemen kunnen maken. Blijf dromen, BLIJF DROMEN! Daar ontstaat ruimte (en die zal ik nog hard nodig hebben!).
En als we het omdraaien? Wat gebeurt er als we mijn visioen als gedachte-experiment voor de waarheid nemen? 2020 als het jaar van de elektrische rolstoel; voorjaar 2026 als omslagpunt waarna fietsend boodschappen doen opnieuw vanzelfsprekend voelt en 2029 als zege op de 243 kilometer lange elfstedentocht.
Wat kan ik VANDAAG doen om daar in de TOEKOMST te geraken?
- Visualiseer: welk gedroomd toekomstperspectief wil ik werkelijkheid maken?
- Mediteer: hoe haal ik het beste uit mijn ontspanning?
- Slaap: hoe zorg ik dat mijn lichaam optimaal herstelt?
- Buitenlucht: wat is de invloed van frisse lucht op mijn energie?
- Eet meer energie: welke voeding en supplementen gaan mij helpen aan te sterken?
- Ingesleten patronen: welk oud en nieuw gedrag zetten mij op het juiste spoor?
- Dagritme: hoe kan ik mijn dagelijkse routine inzetten tot conditie-opbouw?
- Beweeg: is het haalbaar de rollator nog dit jaar vaarwel te rollen?
- Experimenteer: koud douchen? Yin Yoga? Wat helpt mijn immuumsysteem te boosten?
- Hulp: wie kan mij helpen tot een gebalanceerd plan van aanpak te komen?
- Deel: kan ik mijn creativiteit inzetten als stimulans voor mijn gezondheid?
Ben ik overenthousiast? Wellicht.
Maar ik heb weer een doel.
En dat is me alles waard!
Eén dag later schreef ik dit 'recept' op mijn krijtborddeur, op naar een gezonde toekomst! ↓
