Veerkrachtblog

Ondertussen op Instagram...

Ik voel de herfst in mijn lichaam. Het voelt onstuimig en doet pijn. 

"Chronisch ziek" zegt weinig over de toekomst en vertelt je alles over het verleden. 

Yeah, ik ben eruit! Joure moet het worden!

Mijn moeder roept vaak: “had ik maar een wonderpil!" Geregeld denk ik hierover na.

Nachtgedachtes. ’s Nachts gedacht. Opgeschreven in het boekje naast mijn bed, mijn nachtboek. Omdat onuitgesproken woorden vaak genoeg verloren gaan. Dit is mijn wakkere hoofd in een slapend lichaam. Of andersom. Hoe je kijkt bepaalt wat je ziet.

Ondertussen op Instagram...

Ondertussen op Instagram...

Het is midden in de nacht. Eén uur zevenenvijftig, om precies te zijn. In gedachten stond ik al duizend keer op. Alles moet anders. Anders anders. Mijn huis kan anders. Ik kan andere kleding dragen. Moet anders eten. Andere hobby's. Ik mag anders omgaan met mijn lichaam, vrienden, omgeving... wat niet?!

Je kunt met mij niet praten

Ondertussen op Instagram...

Hoe gaat het?

Ik heb mijn wereld op zijn kop gezet

Een lange blog, recht vanuit mijn hart. Dit is deel 3.

Een lange blog, recht vanuit mijn hart. Dit is deel 2.

Een lange blog, recht vanuit mijn hart. Dit is deel 1.

Ik roep vaak dat ik niet ziek ben. Nee, ik BEN het niet. Ik leef ermee samen. Met ziekte identificeer ik me niet op dezelfde manier als dat ik secuur ben, doortastend, gevoelig, inlevend of hoopvol. Ziek wil ik geen onderdeel van mijn persoonlijkheid laten zijn. Maar -en dit is niet leuk om toe te geven- dat werd het natuurlijk wel.

Zandkasteel

Het. Gaat. Slecht. Drie hele kleine woordjes die me bang maakten. Tot ik leerde dat hardop uitspreken dat het slecht gaat ruimte geeft. Ruimte voor Het gaat GOED!

"Quarantainedagboek" week 4&5&6, bijgehouden op Instagram

Ik ben een dichter

=Op mijn tempo, mijn manier=

Sterk is doorzettenSterker is stilstaanSterkt is hulp vragen

Ze staan al jaren in de kastMijn stoute schoenen

"Quarantainedagboek" week 2&3, bijgehouden op Instagram

Vergaan

"Quarantainedagboek" week 1, bijgehouden op Instagram

Gedicht geschreven naar aanleiding van NPO Radio Kunststof, waarin op 19 maart 2020 Peter Henk Steenhuis werd geïnterviewd over het boek 'Hongerklop' dat hij met zijn dochter schreef over haar eet- en beweegstoornis.

Méér

Mijn visioen: ik, op een mooie stevige fiets met donkere fietstassen en een lichtgroen strak design kinderzitje, richting de supermarkt. Bomen aan weerszijden van een statige laan. Haastig zwiep ik mijn been van de pedalen. Mijn fiets parkeer ik tegen een ijzeren stang onder een zwart-gele boog, naast een verzameling winkelkarretjes. Ik heb haast, een hoofd zo vol als mijn agenda. De wereld gaat aan me voorbij. Tot ik stevig op de grond stap. Hé, wat heerlijk, de zon schijnt! Opeens besef ik dat ik voor het eerst dat jaar, voorjaar 2026, een luchtig zomerjurkje draag. Ik voel de zonnestralen op mijn huid. Ik lach. Haast, ik? Pffft, laat me niet lachen! Hoe heeft het zover kunnen komen?! Hoe is het mogelijk dat deze vrouw -na alles wat ze heeft doorstaan- nog zo vatbaar is voor de waan van alledag? Genieten, zal ik. En. Wel. Nu. Hup, die supermarkt in voor het hoognodige en dan spontaan de lente vieren! BBQ bij mij (ons?)!

Het is een mooie winterdag. De zon schijnt bescheiden en ik maak werk van één van mijn goede voornemens: vaker op pad met de Puma, de frisse lucht in.

Ik heb pijn.

9 juni 2013, zeventien jaar jong was ik en mijn huiswerk beschrijven wat me gelukkig maakt:

Yes, deadline gehaald!

Nu

Beste meneer de nationale ombudsman,

Er komt een dag

Ik dacht

Mijn leven is top. Ik krijg geld, zonder te hoeven werken. Ik heb tijd, zonder de last van verplichtingen. Ik lig languit op mijn bank, zonder verantwoordelijkheden.

TRIGGERWARNING: bananenbrood is een terugkerend element in mijn leven. Deze keer heb ik echt-echt-echt een goede reden wéér een recept te delen. Want ik heb spontaan het beste bananenbrood óóit gebakken! Daarom een lesje van eigen deeg:

Januari, wat een maand... Ik voelde aan alles: geef me tijd. Laat mij maar even. Even bezinnen. Voelen, nadenken, schrijven. Extra lief zijn voor mezelf.  Nou, dat is gelukt. Met een hele verzameling selfies, vinkjes op de lange-termijn-klussenlijst (een biebabonnement!), bijzondere ontmoetingen en lekkere bordjes eten als gevolg.

Gezond eten

'Ik moet je wat vertellen, Floor. (...) Je had gelijk: mijn verhaal blijkt van betekenis!'

Er was eens een man...

Vandaag bleek maar weer: levenswijsheid woont overal. Zelfs in bananenbrood.

Ik ben 24 lentes jong en woon mijn zesde winter zelfstandig. Vanzelfsprekend? Met Mr. Pijn en Mrs. Vermoeidheid als huisgenoten verre van. Schouderklopje voor mij.