Er was eens een man...
Een vale man. Met harde, donkere stoppels in zijn gezicht, donkere kleding, een gebogen houding, schrale stem en een afgekauwde sigaar in zijn mond. Een man die in stripboeken het stereotype 'zwerver' zou verbeelden, maar over wie ik niet oordelen wil. Want wie ben ik?
Vier weken geleden belde hij voor het eerst aan. Hij wauwelde een raar verhaal over zijn vriend die niet thuis was en dat hij geld nodig had. Hij moest met de trein en dat lukte nu niet. Een vriendin deed open, gaf hem ietwat geïntimideerd zijn geld en hij liep weg. Inderdaad richting station. Zijn genoemde bedrag klopte echter niet. Factcheck: de vriendin kwam uit de stad van zijn bestemming.
Gisteren belde de man opnieuw aan. Een paar glanzende zwarte laarsjes in zijn handen. Zijn vriend -mijn vermeende bovenbuurman- was deze keer wel thuis, zei hij. De schoenen waren voor mij, 'want het bleken vrouwenlaarsjes te zijn'. Ik zei uiterst vriendelijk -rustig door angstige alertheid- dat ik ze niet hoefde en wilde mijn deur dichtdoen. 'Heb je dan misschien nog vijftig cent?' Ik: 'Nee, sorry... Nee.' (bang dat hij blijft terugkomen met weet ik veel welke bijbedoelingen). 'Skear, skear, skeare hoer, skear!', riep de man en strompelde het galmende trappenhuis in. Stond ik dan, verbouwereerd aan de binnenkant van mijn deur.
= De ongewenste bezoekjes voelen bedreigend, maar wat de situatie vooral akelig maakt is de confrontatie met mijn eigen kwetsbaarheid =
Hoewel ik mezelf graag sterk, krachtig en zelfstandig positioneer, benadrukt deze man zonder moeite mijn zwakte. Hij legt probleemloos mijn achilleshiel bloot: een vrouw alleen, veel alleen, met rollator en weinig kracht die úren op bed ligt. Bedreigend is anders, zullen we maar zeggen. Die confrontatie met mijn kwetsbaarheid voelt pijnijk.
De vriendin van Ongewenst Bezoekje Eén vindt dat ik aangifte moet doen. Maar aanbellen, schoenen aanbieden en bedelen is toch niet strafbaar? Bovendien: waarschijnlijk heeft deze man aandacht nodig. Hulp in plaats van nóg meer problemen veroorzaakt door een aangifte van mij (Vera naïef Mulder: ✓).
Daarom besloot ik na Ongewenst Bezoekje Twee de sociaal werker in te schakelen. Hij speelt mijn verhaal op zijn beurt door naar de wijkagent die kan beoordelen of de man en het verhaal bekend voorkomen. Wie weet, wie weet. Tot die tijd staat mijn deur minder spontaan open voor onverwachtst bezoek. Het spiekgaatje wordt mijn nieuwe beste vriend. En een extra slot kan ook geen kwaad.
Wordt vervolgd*
*indien er een vervolg is