etappe 11 -  In het Licht

Kwetsbaarheid Wat is kwetsbaarheid het voelt alsof er duizend draden uit mijn rug worden getrokken, met aan elk een nors paard dat zich bokkig verzethet voelt alsof het gewicht van een stoomwals op mijn schouders rusthet voelt alsof een snelweg bij spitsuur door mijn benen raast waarop aan de lopende band kettingsbotsingen gebeuren Kwetsbaarheid, wat ik kwetsbaarheid? is het kwetsbaar een selfie in tranen te maken en afstandelijk poëtisch te beschrijven hoe zwaar het leven wel niet is is het kwetsbaar een vriendin op te bellen om te delen ik voel me *** en dat als ze me wil troosten ik zeg dat ik me alleen heus redis het kwetsbaar dat ik me schaam want het moet toch maar eens afgelopen zijn met dat zeiken zeuren zaniken omdat ik toch die sterke was die alles prima aankan Kwetsbaarheid, wat is kwetsbaarheid? als alles er mag zijn mag dan ook de uitzichtloosheid bestaan het lijden met een lange ij de pijn die wordt weggedrukt omdat het te onbevattelijk groot is als alles er mag zijn mag ik me dan ook verstoppen onder dekentjes en doen alsof ik niet besta omdat ik de uitputting niet trek en me zo opgesloten eenzaam voel in een lichaam dat protesteert tegen al te snelle stappen als alles er mag zijn dan ook ikweethetnietikweethetnietikweethetniet  ikwilenkanditnietlanger ikbegrijplevenniet watwilditmijlerendan waaromik aarghmpfh Kwetsbaarheid, wat is kwetsbaarheid? doen, nee latenmoe, nee moed pijn, nee zijnlijden, nee leidenslachtoffer, nee eigenaarschap schuld, nee verantwoordelijkheid stilvallen, nee stilstaan snappen, nee wetenweten, voelen, ervaren, toelaten, loslatenvastklampen en bevrijdenaanwezig bij wat ísontspanningverzet En dat dat er dan mag zijn dat allesdie leegte

STRALEN🌞 Ra ra ra wat is het verschil tussen Hart en haat? Pijn als teken dat ik het randje van mijn comfort zone bereik, met telkens méér moed dan angst om daar doorheen te bewegen -oja? Schaduw als teken dat Licht schijnt. Transformerend. Helend. Rijk. Alles mag bestaan. Ook ik? Ook ik. Tranen, kramp, rouw. Trouw. Kracht van binnenuit. AANwezig. Verbonden met mij. Dankjewel, lief lijfje♡

Soms is afstand nodig om dichterbij te komen. Zoals vertragen de snelste manier is om vooruit te komen. Een stapje terug is vaak de volgende. Stap verder als een stap dichter. Bij mezelf. "Ik ben blij dat je er bent" het mooiste compliment dat je mij kunt geven♡-x-🪶a

WIE BEN IK?! schreeuw ik in mijn hoofd naar de hemel. Ik dacht niet na. Ik deed gewoon. Altijd het beste. Het lijmen van verknipte stukjes plots het allerbelangrijkste wat er bestond. Ik vergat de tijd. Beter dan het beste. Er waren beelden, scharen en een lege lijst. Toen was er mijn wijsvinger die krammetjes dichtdrukte. Slapende benen stonden op. Met een timmervrouwsoog hing ik wat was ontstaan "beetje naar links... beetje naar rechts..." recht. Vanuit het niets antwoord, even simpel als doeltreffend: dit ben ik. En de voor interpretatie openstaande zin: ga toch fietsen. Ik ben op mijn hometrainer gestapt. Middenin ruïnes van verscheurde resten oud papier duwde ik trappers in rondjes. Mijn achternaam betekent molenaar; wieken draaien op tegenwind. Wijzers verstilden en ik herinnerde me niets te hoeven vinden, of vangen. Kaders gecreëerd in het denken. Bewegen = bestaan, zoals overgave = overvloed. Liefde = stroming: geven = nemen = delen. Ik heb zoveel zóveel ZOVEEL liefde te geven, waarom deel ik niet met mezelf?! Ik kan me wel blíjven verzetten, maar het is er al. Verlangen is de afstand tussen hier en nu verkorten. Sinds wanneer voelt toelaten wat ís  het allerengst? De enige die mijn bewegingsvrijheid in de weg staat, ben... ik. Oja. Bevatten is iets anders dan bevrijden.♡-x-🪶a

Ik ben een held op sokkenGelukkig heb ik sokken aan°Ik weet de weg nietWel ken ik het padDe eerste stappen al gezetOp weg naar nergensN weg○Soms is de vraag nietWat de oplossing isMaar of er een probleemBestaat•HoelangZullen weIn dit ritmeOm elkaar heen blijvenDansen●Iedere stap zijn er twee🧦 -🪶a

Het is zwaar. Dat hoor je nooit. "Slecht" mag niet het antwoord zijn als iemand vraagt hoe het gaat. "Druk" hoor je te zeggen, als understatement. Of "goed", een ontkenning. Of murmel wat en stel een wedervraag, om maar af te leiden. Want dat is wat we doen. Dat is wat ik doe althans -of deed? Ik maak me klein, trek me terug en doe alsof ALLES wat ik voel niet bestaat 🎵lalalalalalalala🎵 Ik ontken wat mijn aandacht vraagt met de onderdrukkende superkracht van een bulldozer. Skip, play, gooooooooo!! Ik stap over mezelf heen -dit toegeven is al een stap, hè mensen... Oude overlevingsmechanismen. Beschermingsmuren. Onzekerheidsmallen. "Kijk-mij-nou-de-controle-ownen"-maskers. In mijn comfort zone creëer ik afstand. Tussen mij en mijn gevoel, mij en het leven, mij en de mensen van wie ik het allermeeste houd. Ik acteer Vera. Ze is zo leuk dat het verslavend is haar te spelen. Ik ben er wel, maar ben er niet -herkenbaar? Voor even waan ik me als winnaar onaantastbaar, totdat ik me plots verloren voel (-durf je dit óók te herkennen?) Van het ene op het andere moment ervaar ik niets meer. Ik voel niet meer. Leeg. Kapot. Gebroken. Moegestreden. Op. PIJN. Niemand is zo hard voor mij als... ik. De strijd die ik met mezelf voer is eindeloos, uitzichtloos, nutteloos. Van mezelf kan ik niet winnen, of verliezen. Ik kan mezelf slechts ZIJN. Ik hoef me niet te bewijzen, want ik ben al goed genoeg. Oja. Ik hoef niet weg van hier, want ik sta al op de juiste plek. Oja. Ik hoef niet NU te veranderen, want alles waar ik naar verlang bén ik al. Oja! Soms lijkt het of ik oorlog voer om te leren wat vrede is. Angst vraagt geen verharding. Angst vraagt liefde. Zelfliefde. Liefhebben van precies die delen die ik het hardst onderdruk. Een onbewust afgewezen stukje mij dat omarmd mag worden.Ik kan met de dag meer aan, omdat ik leer wat loslaten is. Draagkracht. Ik verwierp mezelf, mijn lichaam, dit leven. Het enige wat nodig is, is voelen. Voelen. Voelen. Voelen en... toelaten wat wil ontstaan. Nee, ik sta niet alleen. Want met het toelaten van emoties, kan ik plots ook mensen toelaten. Ik leer dat liefde mag stromen. Twee kanten op. Ontelbare vormen in. 

Pijn is gegeven

Als alles open is 

ReizenOf het nu door tijdOf ruimte isDat doe je toch vooralOm thuis teKomen💛

Door me open te stellen Voor wat isZie ik wat kan zijnDat is alles

EenzaamheidIs geen gevoelTe maken metDe rest Eenzaamheid Is een gevoelVan afgescheidenVan jezelf Ik staNietAlleen Ik benAlZelfstandig VerbondenMetMezelf °🛀❄ La Vita coaching & Gymnasion Joure

✍Dagboekfragment, ongecensureerd:“Toen ik uit de revalidatie kwam, zei ik steeds ‘mentaal gaat het goed; fysiek gaat het slecht’. Dat geloofde ik ook echt. Ik dacht dat die twee los van elkaar kunnen bestaan. De laatste dagen hoor ik mezelf telkens herhalen: ‘fysiek gaat het de goede kant op. Mentaal, emotioneel, ja, en energetisch, tja spiritueel is er nogal veel te… voelen. Maar ik red me wel, hoor!’ Dezelfde valkuil. Nu aan de andere kant van de afgrond. Opkrabbelend met een lichaam dat zó graag wil. Fietsverlangen. Looplust. Levenslust, hè. Ik wíl, ik wíl, ik wíl. Prinsesje Petronella is er niets bij. Ik loop -letterlijk- mezelf voorbij. (Alwéé-héér? Ja. Alweer.) O, ik val in de herhaling. Ik trap in de val van mijn eigen enthousiasme. Zonder wilskracht was ik nooit zover gekomen (thank me!), zonder daadkracht was ik nooit opgestaan, maar zonder kwetsbaarheid zal ik niet durven stilstaan. Ik ren weer eens weg voor mezelf, door te streven dáár te leven. Ik zoek angstvallig vrijheid. Ik houd me krampachtig vast aan verbondenheid. Ik sta alert AAN om vertrouwen niet te verliezen. Meid, meid, meid, calm your tits. Ik ben al heel, perfect en vitaal. Ik ben precies waar ik mag zijn. Ik sta al in mijn kracht, ook al denk ik nog van niet. Voel maar. Voel maar… voel... maar… dat. hier. nu. Dit is het. Het breekpunt waar ik zo naar verlangde ís. Ware transformatie. Ik voel me kapot, gebroken; ik bén HEEL. Dat is de waarheid, hoe de werkelijkheid zich ook ervaren laat. Ja, lang was mijn identiteit die van een strijder, een vechter. Ik bouwde het hele verhaaltje Vera daaromheen. Maar wat als het leven nu van me vraagt dat nieuwe vasthouden aan wie ik denk te zijn óók los te laten? Dat ik uit mijn wens vrij te zijn -vól van leven- nu wordt uitgedaagd of ik de verantwoordelijkheid die daarbij komt kijken écht aankan? Ik weet dat ik het aankan. Nu is het zaak te voelen, écht te voelen, door-voelen. Ik ben al vrij. Ik ben veilig. Ik ben verbonden. Ik ben heel. Ik ben al. Alles wat ik ooit wenste is hier, nu. De vraag is: laat ik het toe?”

Ik voel hongerHonger naar leven Complimentjes nemenEn feestjes gevenIk wil vooruitDurf niet stil te staan Ben zo bangOm achteruit te gaanLaat me ervarenRotsvast vertrouwen O, o, o, ik wil zo graagVan m'n zelf-beeld-houwen°Lezen, lezen, lezen, lezen, leven. Loslaten 📚 📖 📙

IkHeb nietsMeer te verliezenWaarmee ik won hetMeest 📖Snelheid is een manier Om overal te komenMaar nergens te zijn 📖MetHet schrijven Van mijn boekSluit ik een hoofdstukAf📖Livin' the schrijversidylle 📚