TUSSENSTAND

10 September 2021.

Ik heb het gedaan. Ik heb mijn angsten aangekeken. Dieper dan pijn, ruimer dan begrip, verder dan emoties. Zie je dat mijn mond vertrekt? Mijn ogen zoeken? Mijn spieren spannen? Ik keek niet weg. Ik gaf me over. Wat ontstaan is, is ontstaan. Oordelen vervielen. Dankbaarheid stond op. 'Het is goed zo', zei mijn oma. Ja oma, je had gelijk.

Littekens op mijn huid vormen een grillig patroon; mijn prachtig pijnpatroon. Jarenlang verhaal over veerkrachtig opstaan. Met het leven als leraar is vertrouwen mijn grootste les. Vertrouwen op mezelf; bouwen op mijn eigen kunnen.

Begrijpen doe ik niet, hoeft ook niet. Zolang ik maar durf voelen. Opkijken zonder wegkijken. Ik hoef "er" niet te zijn, hoef "het" niet goed te doen, niet continu te streven. Alles is er al. Hier, nu. Kalm aan, stilstaan. Stil Zijn. Om bewust vooruit te komen.

Van pijn naar Zijn, van moe naar Moed, van overprikkeld naar Bewust Begrenzen.