22 februari 2022

Lieve, trouwe, mooie medemensen,

Soms schaam ik me. Of veroordeel ik mezelf. Schuldgevoelens poppen op.

Want wie ben ik? Wie ben ik om mijn verhaal te doen? Om voor te leven dat gezond leven anders kan? Waar haal ik het lef vandaan "beperkingen" zo vrij te benoemen dat ze de ruimte vinden op te lossen? Waar (her)vond ik mijn kracht te geloven in een zelfherstellend vermogen, te (h)erkennen wat ik voel en me daaraan over te geven? Dwars door oude pijn heen, hoe moe(deloos) zo'n transformatie ook voelen kan?

Waarom neem ik de tijd goed voor mezelf te zorgen en daarover te delen? In een tijd waarin zoiets verre van normaal is? Om lief en leed, vallen en opstand, voor- én tegenspoed zo openlijk te delen? Wildvreemden deelgenoot te maken van mijn helingsreis? Confronterend oprecht en pijnlijk kwetsbaar?

Wie zit er op míj te wachten..?, denk ik dan.

Nou... ik.

Ik zat op mezelf te wachten, totdat ik besefte dat wachten me niet verder bracht.

Van alle therapieën -véél, trust me- is het deze website die me de moed gaf grootse stappen te durven zetten.

In de spiegels van mijn woorden zie ik (oude) blokkades liggen. In de stijl van mijn zinnen zie ik nieuwe ruimte ontstaan. In de vormen van mijn tekeningen ontmoette ik richtingen waar ik nooit stil bij durfde staan. In mijn video's zie ik dwars door kwetsbaarheid zachte kracht stromen. In de kronkels van het denken, ontdek ik dat ALLES wat ik bedenken kan werkelijkheid kán zijn.

Ik ont-dek mezelf, met jou naast me. Dank voor ALLE steun. 

Voor mij gaat STEUN over alle vormen van ondersteuning die ik de afgelopen jaren heb mogen ontvangen. Van vrienden dichtbij tot volstrekt onbekenden.

Bakjes eten, kaarten, ballonnen, slingers, brieven, zelfgebakken taart, vriendenvakanties, dagjes uit, picknicken, verjaardagsfeestjes in de zon, thee op het terras, samen lunchen, boeken(tips), een arm om me heen, een schouder om op uit te huilen, een lichaam dat me plat knuffelt met een stem die zegt "het komt goed met jou, heus".

Gezien worden gaf en geeft me levenskracht, oneindig.

Ik denk aan ALLE bemoedigende berichten; de mooiste reacties op wat ik schreef, schilderde, tekende, dichtte of opende ontving ik spontaan. Kleine cadeautjes; grootse gebaren. Nog voor ik lopen kon, kwamen anderen in beweging. In die voetsporen en uitgestoken armen mag ik stapje voor stapje opstaan... 

Staan voor wie ik ben. Moed voor voet.

Hartverwarmend. 

"Als jij het kan, kan ik het ook. Jij laat me mijn kracht zien; jij toont me wie ik bén." 

Het voelt als thuiskomen. Mensen raken en in beweging zetten, was mijn droom. Nee, IS mijn droom!

Jullie leren me opnieuw te durven dromen, groots.

Vlak voor ik na tweeënhalf jaar uitstroomde van de opleiding Docent Theater schreef ik een vakvisie: "ik wil mensen in hun kracht zetten." De docent stuurde het bestand terug. Mooie woorden, maar ga eerst maar eens uitzoeken wat dat is; wat betekent het nou echt om in je kracht te staan? Niet lang daarna stortte ik in. De wereld zoals ik die kende, verging. Alle kracht waar ik me aan had vastgehouden, verdween. Geen doorgaan, doorgaan, doorgaan meer voor mij.

Dag wilskracht, hallo hoopje kwetsbaarheid. Gratis levensles "(her)vind je kracht".

Uit het hoofd, in mijn hart. De docent zag disbalans, nog voor er zelf aan wilde durfde toegeven. Om anderen in hun kracht te zetten, had ik er eerst zelf in te gaan staan.

Au.

Terwijl de veilige volgspot op het theatermasker dimde, drong mijn schaduwkant zich op. Licht uit, camera uit... time to change!

Langzaam komen de twee sporen samen:

1) de theatermaker die op creatieve, eigenzinnige en rake wijze een boodschap over zelfregie wil overbrengen. Een verhaal over mens-zijn dat raakt en in beweging zet. Niemand staat alleen -ook jij niet.

2) de "ervaringsdeskundige" die weerstand transformeert tot de vleugels waarop ze nu leert uitvliegen. Ziekte leert me ALLES; van onbewuste patronen onder disbalans tot me bewust laten vallen om sterker op te kunnen staan. 

Overgave aan het leven.

De lessen die ik mocht leren, komen voorzichtig samen. Zonder diploma, mét stralende pretlichtjes in mijn ogen. En dit is nog maar het begin!

Nee, ik ben "er" nog niet. Hier is precies waar ik nu wil zijn. 

Een cliche-woord om de bibbers van te krijgen. Toch past het perfect bij mij. 

Dus... STEUN... Nee, ik vraag niet om geld of producten of diensten. Op dit moment dragen die niet bij aan de laatste etappes van mijn helingsreis: het uitgraven van wortels onder de allerdiepste restjes pijn vanbinnen. Wortels uitrukken en opnieuw beginnen. Klinkt simpel? Is het niet. Of toch...

Ik vraag je daarom te blijven aanmoedigen. Blíjven zeggen dat ik het kan, dat ik mag dromen, dat ik oneindig veel krachtiger ben dan ikzelf bedenken kan, dat ik mooi ben in mijn kwetsbaarheid en mijn ogen verraden hoeveel levenslust zich vanbinnen al verzameld heeft. Ik voel jullie kracht. Ik kom er bovenop!

Ik sta op, ik sta, ik ben! 

"Z (P) ijn
Van Rolstoel naar Racefiets"

Met die titel ligt mijn boek op een dag in de winkels. Iedere dag schrijf ik een stukje. Eerste voorproefjes deel ik in etappes. Hoe meer ik loslaat, hoe meer vastligt.

Pas wanneer ik teruglees, merk ik hoeveel stappen ik reeds heb gezet. Na een eindeloze strijd het reisverslag van vrede vinden in gebroken Zijn: HELEN. 

En ja, natuurlijk ben ik weleens bang dat het me niet lukt, dat mijn dromen bij onhaalbare ideeën blijven. Ook onzekerheid, twijfels en angsten mogen bestaan... In weerstand liggen immers de meest wijze lessen.

Op die momenten denk ik terug aan visioenen in de winter van '18-'19, de zwartste nachten van mijn leven. Ik heb het allemaal al gezien, al gedaan. Ik wéét dat het gaat lukken. Ik voel me geleid door iets groters ín mijzelf. Juist tegenslagen horen bij het leven; die maken voorspoed zichtbaar. Tweestrijd maakt mijn verhaal tot een succes, een metafoor van opstaan na diep-dieper-diepst vallen. 

Op een dag fiets ik over de finish van de Elfstedentocht; dat moment koester ik in mijn hart en visualiseer ik iedere dag opnieuw. Het echte werk gebeurt echter nu. Achter gesloten deuren, die langzaam opengaan...

Chaos is niets meer, niets minder, dan creativiteit die de verkeerde kant op stroomt.

Ik gun mezelf die tijd:

"Just when the caterpillar thought life was over, it became a butterfly" is een zin die houvast gaf in 2010; het jaar dat ik tijdens een beginnend buikgriepje niet had kunnen indenken hoe immens de impact van ziekte op mijn leven zou worden

In 2022 is de onwetende rups via een dolende pop tot een prachtige vlinder getransformeerd. Nog even... nog even... nog even... dan laat ze los...

Klaar om uit te vliegen?

Dit is hoe ik er nu insta. Dit is wat ik nu nodig heb: STEUN.

Het komt goed, het ìs al goed. Mooi hoeft niet altijd makkelijk te zijn.

Kijk, dat dweilorkest op Plein 1455 (finish van de Elfstedenfietstocht) staat er niet voor niets, hè mensen?!

KOP OP, KOM OP! IK KAN DIT!

Ik zat met mezelf, zat mezelf in de weg en wachtte op mij. Hier en nu ik dat doorheb, ben ik voor altijd VRIJ: