Als je wilt weten hoe het gaat, is dit mijn antwoord. Praten kan lastig zijn. Daarom verwerk ik de rauwe kant van mijn innerlijk reis liever in beeld. Hier deel ik mijn persoonlijkste hersenkronkels. mooi, lelijk, alles mag er zijn. Stromend. Zonder oordeel. Dat is inspiratie. Kunst blijkt mijn vorm.



2023 : Laat los wat "moet"; stel dat alles mag...

2023 | Een heel nieuw jaar ligt voor me. En wat doe ik? Ik vecht. Ik houd krampachtig vast. Aan het oude, dat wat niet langer dient. Ik durf niet te verzachten. Want wat als... wat als ALLES anders wordt? Als mijn dromen uitkomen? Ik mezelf licht in plaats van lijden gun? Ik win door wat ik niet (meer) ben te laten gaan? Door in míjn kracht te komen STAAN? Stilstaan = vooruitgaan, weet je nog?

Ik kijk om. Ik draai... alles draait. Ik grijp me vast. Ik laat los. Een verhaal ligt achter me. De toekomt ligt voor me, stralend als de zon. Het beste moment om te vertrouwen is NU. Hallo 2023, hallo nieuw leven. Nee, geen houden aan; houden vàn, dat is míjn weg! ❤


januari '23 - Niets hoeft vandaag, vertraag...

Opdat ik ben | Hoe ik er Insta

Door verkrampte pijn
Bevrijdde ik verhalen
Die van mij verlangden
Hun lessen te vertalen
Nu word ik uitgedaagd
Onder moeheid te kijken
Waar emoties wachtten
Mijn leven te verrijken
Ik voel dat met prikkels
Die ik meed vanbuiten
Ik mijn allerdiepste kern
Probeerde binnensluiten
Het gaat er niet om
Wat goed is, of slecht
Oordelen kunnen vrij
Zodra ik leef puur, oprecht
Er is ZOVEEL te voelen
Soms snap ik het niet meer
Wat is het dat wil stromen
Waarom doet dit dan zo zeer
Ik verhardde in mijn strijd
Van mezelf weg te lopen
De ruimte liet me zacht
Op een wondertje hopen
Tijd, geduld, vertrouwen
Alles wat ik wens, is hier
Stap maar in de overgave
Met moed en maak plezier
Door steeds maar daar
Dan daarna te willen zijn
Wees ik onbewust af
Wat nu nog is, rust in pijn
Verantwoord is het woord
Dat ik meer en meer waardeer
Niet wat ik minder wil is key
Maar dat ik ALLES accepteer
Met ups en downs
Ja, bergen én de dalen
Wat was, bedenk je niet
Dat worden mijn verhalen
Ik schrijf en schrijf en schijf
Een nieuwe wereld tegemoet
De winter is, de lente komt
Zodra ik heden heb ontmoet
Op AL mijn vragen in het NU
Krijg ik antwoord, één voor één
Omdat alles al verbonden is
Nee, daar kan ik niet omheen
Ik voel dat er een dag komt
Niet zover van dit moment
Het voelt als thuiskomen
Alle emoties daaromtrent
Dat ik zelfverzekerd zeg
Ik herken mijzelf, ik ken
Lichaam, geest en ziel
Ik sta voor mij, ik ben
🦋

Februari '23 - Mijn lichaam weet de weg

Liefde
Wat is dat
Alles is liefde
Dat is wat
Liefde is altijd
Meer dan wat
Altijd en overal
Meer van dat
Licht
💫

& Vergeet nooit te geloven in dromen | Hoe ik er Insta

Soms vergeet ik het. Waar ik vandaan kom. Vaker wil ik vergeten. Wegdrukken wat zich niet vergeten laat. Want wegkijken van de weg die ik heb afgelegd, is mezelf ont-zien.

 

Langs de spiegel loop ik. Mijn lichaam zwaar. Samentrekkend alsof ik door een moeras waad. Met visjes die me schokkend toebijten. Spieren leiden hun eigen leven. Ik sta scheef en alles doet pijn. Moe met moed rechtop te blijven.

 

Ik kan niet verder zonder te verstillen. Ik kan niet vooruit zonder om te draaien. Ik kan niet uitvliegen zonder te leren landen. Mijn benen, ze vragen aandacht. Mijn bekken. Mijn basis.

 

Ik zie mezelf. Staan. Met dit lichaam. Dat zichzelf draagt. Op eigen innerlijke kracht.

 

Mijn haar zit mooi. Mijn ogen stralen. Mijn kleren staan goed. Ooit was dit "livin' the dream". Dwars door de angst die me ineen laat krimpen, voel ik plots het vertrouwen dat het goed komt. Goed ís. Juist. Precies zoals het mag zijn.

 

Het is allemaal begonnen met een droom. Van Rolstoel naar Racefiets. Er was niks. Te zwak om te kauwen, slurpte ik bijvoedingsvla. Ik douchte zittend op koude tegels. Naar buiten kon ik niet alleen. Mensen verdroeg ik amper; geluid, licht, aanraking. Het plafond als canvas van mijn projector in visualisaties. Ik droomde mezelf uit bed. Geloofde in iets wat uit niets bestond.

 

Weg van eenzaamheid, uitzichtloosheid, angst. Verdovende, afstompende, nietsontziende PIJN. Een uitweg wil ik. Weg van daar. Maar dat bestaat dus niet. HIER is met "daar" onlosmakelijk verbonden. NU kan niet zonder "toen". Hier is nu.

 

Ze zeiden 'geef het een plekje'. Ik deed dat. Wegdrukken = uitstellen. Nu springen de plekjes open. Eén voor één. Ik word sterker; kan het aan. De ver-werk-ing. Levenslust spuit uit iedere vezel. Doodsangst lost op.

 

Ik wilde vergeten. Wat was. Ik keek weg. Wat is. Ik zag niet. Wat ontstaat. Weet je, om te kunnen ZIJN waar je bent, heb je eerlijk te zijn over waar je vandaan komt. Ik kom van ver, ben weggeweest. En. Kom. Terug. Het kan verkeren in het leven.

 

♡ kleine Vera. Spelen, zingen, dansen. Een gezond, fit en "fuin" leven. Leren. Delen. En mijn eigen plekje. Zo simpel was het. Zo simpel ís het. Dankjewel, mini-ik! 

 

& Vergeet nooit te geloven in dromen♥︎

Weet waarnaar je op weg bent | Hoe ik er Insta

🚴‍♀️🥇 Mijn ouders verhuizen. Ik vind mezelf.

14. Deze zomer 14 jaar geleden. De eerste keer dat ik de Elfstedentocht fietste. Vier etappes. Papa's laatste keer, terwijl het voor mij pas begon. Het jaar erop wilde ik de 11 in twee keer fietsen. Dan, één achtje. En dan was ik 16. Dan zou het beginnen. Mijn reeks kruisjes. Het leven. Zegetocht.

Ik stelde me voor dat ik iemand zou worden op wie het woord "kwiek" van toepassing is. Zo'n oma die voor de 50e x fietst. Soepel, sportief, energiek, jong van geest. Rijdend in neon wielertenue. Dat er dan mensen met spandoeken zouden staan, met slecht rijmende teksten erop.

Opgegroeid zonder auto was fietsen mijn vrijheid. Ik kon er geen genoeg van krijgen. De weg tussen Bolsward en Sneek, van Nijland tot 't Haantje. Vol met mijn voetjes op de pedalen. Ruis in mijn oren. Harde wind in mijn keurig-ingesmeerde-en-toch-verbrande gezicht. Rode zomerharen wapperen alle kanten op. En maar trappen.

22... 23... 25... 26... 27... 29.... 31... het metertje op mijn fiets liep op. En op. En nog hoger op. En ik scheurde. Voelde me de baas op eigen fietspad. Mijn rood-blauwe fietsje stond op het punt op te stijgen, zo hard ging ik. Over 't Haantje en dan... 32... 33... de wijde wereld in.

Ieder jaar, tweede pinksterdag, stonden we langs de kant. Soms had ik 's morgens al optreden met de majorettes. We zwaaiden de fietsers uit. Dan kwamen ze "door" en keken we hoe ze soep en een stempel kregen. 's Middags kwamen ze aan. Al die mensen. Al die kleuren. Al die verhalen. Ik wilde daarbij horen, één van hen zijn. Mee op avontuur.

Het liep anders, allemaal anders. Dit jaar geen 12e kruisje in mijn eregalerij. Bij mini-elfstedentochtmedailles bleef het. Ja, ik nam een afslag, fietste wellicht wat om, verloor mijn weg, raakte verdwaald en herpakte mezelf. Maar ik stapte niet af.

Wat me kracht geeft, is dat ik mijn droom al verwezenlijkt heb. Kleine Vera vond plezier; grotere ik verkende de route en die twee komen nu samen. Innerlijke ontdekkingstocht.

Op een dag sta ik daar. Kek pakje aan. Fiets in de hand. Medaille op de borst. En dan zal ik zeggen dat het niet uitmaakt waar je vandaan komt, zolang je weet waarnaar je op weg bent♡

Maart '23 - Zie je de lente al?

🥇Winnaar gedichtenwedstrijd poëzieweek

🥇Gedichtenwedstrijd "Vriendschap", poëzieweek 2023, Bibliotheken Mar en Fean ✍📖🏆

Lieve jij,
Ik hou van mij
Wie is ik
Wat is jij
Ik voel me boos
Ik voel me blij
Weet je nog
Dat jij het zei

Ik hou van jou
Wij zij aan zij
Ik kijk je aan
Jij ziet mij
Ik vang je blik
En jij
Ik voel me bang
Voel me bedroefd
Jij wist niet
Wat je zei
Toen wij
Zij aan zij

Ik sluit
Vriendschap
Met jou

Ik dicht
Vriendschap
Met mij

Ik hou van ons
Liefs, mij

 

Voor mij gaat het gedicht over vriendschap met mezelf. Met delen in mij die ik afwees, terwijl óók zij graag mee willen doen. Omdat we samen "ik" zijn, zonder oordeel. Benieuwd wat jij hierin leest!💫

+een januariselfie, toen ik dit schreef🌬

🐥 Grensoverschrijdend blij, vrij, mij

🥚 | Opeens was het daar. Somberte. Meest winterse winter. Zwaarte die ik niet herken. Want ik was toch de vrouw die altijd positief is? Hoopvol? Inspirerend in hoe ze tegenslag het hoofd biedt?

En daar zat dus precies het probleem: mijn hoofd. Alsmaar beterwetend, onzeker en angstig hoofd. Vastklampend aan verleden projecteerde het ouds op nieuws. Me illusies voorhoudend, als schijnveiligheid. Te strakke jas die authenticiteit afknelt.

Ik voelde me nooit zo kwetsbaar als nu mijn lichaam kracht herwint. Expressie is wat ik nodig heb, zo ervaar ik. Uit-drukkingskracht. De zin is dat ik woorden nodig had om mijn (men)taal te herschrijven.

🐣 | Om mezelf te zijn, heb ik rollen af te werpen. Geen toneel in mijn dagelijks leven. Spelen met de tijd. Echte ik. Acteren lukt pas als je jezelf durft laten vieren.

Ik ben geen topsporter, ook al deed ik alsof. Altijd maar meer, beter, verder, sneller, lichter. "Kijk eens hoe bijzonder." Stapjes vooruit, om achterop te raken. Hallo ego. Wat een onzin. Ik heb "daar" niets te zoeken als ik mezelf HIER vinden kan. Niet toen of dan. NU.

🐥 | Ik voelde theater trekken en weet: dit is mijn thuis. Want: ik ben een maker. Laat me maar gaan. Losgaan! Niet de prestatie; het proces vraagt volle aandacht. Loslaten wat zodát ontstaat. Kunst!

🥚 | En ik? Ik durfde niet. Te luisteren naar mezelf. Die spot, hah. Om MIJ te tonen, moet ik toch -tenminste- "af" zijn?! Mijn hoofd rende rondjes. Lichaam in PIJN. Bedroefd. Over wat was. Bang voor wat komt. Boos om wat nooit is geweest.

🐣 | Mijn hart klopt. Blij dat ik leef. Rug recht. Kin omhoog. Bekken breed. Voeten plat. Kruintje op. Ruimte innemen. Ik mag er zijn. Ja, ik mag bestaan.

🥚 | Angst speelt op. Weet je? Ik ontblote een geheim: hoe meer ik mezelf omarm, hoe meer liefde ik uitstraal. Míjn plaats in míjn licht. Ver-anderen door ver-innerlijken. Eigen universumpje.

🐣 | Somberte verwerd tot uitnodiging; om uit mijn hoofd, in mijn hart te landen. Niet-weten was niet dúrven weten. Lijden weglopen voor wat ik voel, wat is bedoeld. Nee, ik hoef "het" niet te weten om "er" te zijn. Ik ga AAN.

🐥 | Zolang ik mijn lach volg, leeft vanbinnen veiligheid. Grensoverschrijdend blij, vrij, mij

April '23 - dromen dansen