84. I. Am. On. Fire. | Hoe ik er Insta

Mijn kachel is stuk. Letterlijk. Of nee, dat lieg ik. De kachel is niet stuk. Het ding brandt op volle toeren. Gloeiend heet. Niet de radiator vormt het probleem; het is de ombouw die er prachtig passend omheen werd geplaatst. Als muur tussen warmte en woonkamer houdt het bouwwerk doorstroming tegen.
°
's Morgens krijg ik het niet warmer dan 17.5°C, 's middags 18.5°C, tegen de avond met geluk 19.5°C. Dat haalt kou uit de lucht, zeker. Buiten is het guurder. Maar de kamer wordt niet warm, niet behaaglijk warm. De radiator raast, de ketel blaast en toch krijgen ze aan mijn verwachting niet voldaan. Hoe harder de inspanning, hoe vlugger het systeem afslaat. Afgefakkeld. Uitgeput.
°
Daarom mag ik de thermostaat 's nachts niet meer uitzetten. En zoek ik iemand die gleuven in de ombouw wil zagen. Het is als... als... -voel je de metafoor? Als mijn hart. Openen. Niet om er méér liefde in te proppen -liefde in overvloed-, maar om liefde die er reeds is te kunnen TOELATEN. Blokkades afbreken om warmte te VOELEN.
°
"Tis de natuurlijke ventilatie die wordt verstoord", zei de monteur, "hij kan z'n warmte niet kwijt. Daar kun je kapot aan gaan, hoor." Ik knik. Ik lach. Ik snap het niet, maar weet: dit gebeurt niet voor niets. Als het leven één grote symboliek is, is dit wat me te doen staat: I. Am. On. Fire.
°
Mijn kacheltje brandt. Het vuur is niet gedoofd, ik ben niet stuk en zeker niet aan vervanging toe. Het is de ombouw die de uitdaging vormt. Jarenlange goedbedoelde bescherming die tot kille gevangenis verwerd. Wil ik warmte voelen, dan mag ik innerlijke muren breken. Interne stroming tegemoet. Tis de natuurlijke ventilatie die ruimte vraagt. JA, IK WIL is mijn antwoord. Winterwarmte = Levenslust ☄⚡🔥