Het. Gaat. Slecht. Drie hele kleine woordjes die me bang maakten. Tot ik leerde dat hardop uitspreken dat het slecht gaat ruimte geeft. Ruimte voor Het gaat GOED!
Periodes dat ik me slecht voel, ervaar ik als een trechter:
In fase 1 stort ik in de trechtermond. Hoe meer verzet, hoe harder mijn lichaam tegenstribbelt. Ik kan van alles willen, maar mijn lijf toont meedogenloos wie de baas is: doordraven wordt genadeloos afgestraft. Ik ben op. Dat moet toegegeven worden -AU!
In fase 2 zweef ik rond in de trechterhals, ins blaue hinein, wat oneindig voelt. Werkelijk alles is teveel. Iedere prikkel voelt als een donderslag bij niet-zo-heldere-hemel. Máár… de overprikkeling is voorspelbaar, ik weet wat er komt, en daarmee oké. Ik mag huilen en verzuchten dat het leven oneerlijk is; mijn misère gaat vanzelf voorbij.
Fase 3 ten slotte, noem ik voor enig dramatisch effect het "Licht Aan Het Einde Van De Tunnel"-punt. Alles wat ik leerde keert als een boemerang terug in mijn gezicht. Hier een inzicht! En daar! Zoveel ideeën! Zoveel dromen! Zoveel veerkracht! Mijn neiging alles aan te pakken (tijd inhalen!) kan ik maar moeilijk onderdrukken. Gelukkig leerde ik onderhand hoe ik mijn herwonnen energie op meer vruchtbare wijze kan inzetten:
Wat kan ik? Doch bovenal:WAT wil ik? Wat WIL ik? Wat wil IK?
Na het "Licht Aan Het Einde Van De Tunnel"-punt is het namelijk zaak opnieuw focus te bepalen. Want ik kan veel. Maar niet alles. Dus moet ik scherp blijven. Zo ging Whatsapp al ooit in de ban, begon ik met mediteren en onderzoek ik geregeld bij welke voeding ik me het beste voel. Voorbeelden van keuzes die rust geven in mijn hoofd en daarmee stabiliteit in mijn lichaam. Of andersom. Dat kan ik goed gebruiken!
Afgelopen week merkte ik klip en klaar dat ik niet één grens teveel was overgestoken, maar als een compleet Russisch leger mijn volledige linie had bezet. Tijd voor vredesonderhandelingen. Wapperen met die witte vlag. De grenzen moesten dicht en ik had orde op zaken te stellen. Want nee, ik kan niet én ultiem gebalanceerd eten, én yin yoga ontdekken, én mijn rollator de deur uit doen, én mijn website compleet heruitvinden, én de beste vriendin van al mijn vrienden zijn, én al mijn familie, kennissen en ouders steunen, én beginnen aan een boek, én een extreem opgeruimd huis hebben, én de klap van minder huishoudelijke hulp opvangen, én mijn eigen geld verdienen, én een nieuwe studie starten, én iets doen tegen eenzaamheid, én ook nog -klein dingetje maar- DE HELE WERELD REDDEN (-really, what were you thinking?!)
Eerlijk is eerlijk, die mental breakdown kwam dus eigenlijk helemaal niet als een verrassing. Mijn "tegenslagtrechter" zag ik van mijlenver aankomen. Ssstt.
Zoals altijd in crisistijd zoek ik -overprikkeld als ik ben- méér prikkels op. Op korte termijn lijkt dit een topidee (afleiding!); op lange termijn put het compleet uit. Verdoving als slechtst werkend medicijn, gegarandeerd. Maar goed, wat Instagram me deze dagen wél opleverde is dat het Chinese karakter voor ‘crisis’ ook ‘kansen’ betekent. Daar kon ik wel wat mee...
Want welke kansen wil ik grijpen? WAT | WIL | IK ? NU?
Schuldgevoelens over mijn uitkering, mijn eigen geld willen verdienen, een studie afmaken, het werk van de huishoudelijke hulp overnemen, sporten, iedereens beste vriend zijn en bovenal de wereld redden (o, Veer...) bleken al gauw gemakkelijk af te strepen “to-do’s”. Best belangrijk; niet urgent. Wel urgent, zo ontdekte ik, is me goed in mijn velletje voelen. Het werd tijd een "oude jas" achter te laten en in een nieuwe te rollen. Sporten is een brug te ver, maar Yin yoga en meditatie kan ik wél. Ook een opgeruimd huis en mijn creativiteit dragen bij aan rust. Plus gezond eten, mooie gesprekken met fijne mensen en een gevoel van zingeving. Oftewel, het werd tijd mijn "beperkingenbril" af te zetten en me te focussen op mogelijkheden.
I N T E N T I E : Ik kom vanbinnen én vanbuiten in beweging, terwijl ik me voed met wat gezond voelt, in verbinding blijf met wie me lief is en me inzet voor wat ik belangrijk vind.
Kijk, daar kan ik wat mee! Het 'Licht Aan Het Einde Van De Tunnel’-punt is omgeslagen in hoop en daadkracht. Zeker niet gemakkelijk; verrijkend zeker wel.
Dát is veerkracht voor mij:
dansen op de vruchtbare grond die tegenslag heet.