Waardevol

Kortgeleden nodigde het revalidatiecentrum me uit voor een terugkomdag; een mini-reünie met behandelaars om te bespreken hoe geleerde lessen inspireerden en welke  uitdagingen op je pad kwamen. Een prachtige gelegenheid waar ik graag gebruik van maakte. 

Toch besloot ik er niet heen te gaan. De reis, gesprekken en confrontatie met herinneringen, emoties en nieuwe indrukken zouden teveel zijn voor één dag. Gelukkig had ik -uitgerekend bij hen- geleerd mijn grenzen te herkennen.

Na herkennen komt erkennen, ernaar handelen en accepteren; in die volgorde, zo ervoer ik dat tijdens mijn revalidatie en leerde ik het voor mezelf te benoemen.

Doordat ik mijn grenzen serieus leerde nemen, gaf ik mezelf de kans te ervaren hoe fijn helderheid is. Niet alleen voor mijzelf, maar ook voor anderen. Ik merkte dat hoe beter ik me op mijn mogelijkheden richt, hoe makkelijker anderen daarop kunnen inspelen. Zo kunnen spontaan oplossingen ontstaan. Ik hoef het niet alleen te doen, want -cliché-alert!- samen staan we sterker.

Met het herkennen van mijn lichaamssignalen, kon ik erkennen dat één terugkomdag teveel van het goede zou zijn. Maar met hulp bleek al snel dat bellen vanuit huis wèl binnen mijn grenzen past. En daar kon ik naar handelen! Om niet veel later volledig te omarmen wat ik voor mezelf had georganiseerd: een beltweedaagse met spreiding van zowel mijn energie als de positieve boost. High five voor dat!

Het eerste gesprek, begin februari, voelde als vanouds goed. De vertrouwde woorden van de maatschappelijk werkster over (zelf)waardering, acceptatie en openheid bevestigden wat ik zo duidelijk voel:

Ik ben het waard me te richten op wat wèl lukt. Ik sta sterk in mijn kwetsbaarheid.

Haar complimenten over hoe levenslustig ik in het leven sta, gaven me kracht. Toen ik vertelde dat het soms lastig is mezelf staande te houden in een wereld vol harde oordelen over onverklaarbare ziek-zijn, sprak ze me bemoedigend toe: 'Jij ziet van werkelijk alles het positieve in, dus nee; als er weer iemand aan je twijfelt, moet je dat vooral niet overnemen. Wij weten wel beter!' 

YEAH! Wat anderen ook moge beweren:
ik zit op de goede weg en mag er zijn, precies zoals ik ben! 

Het tweede gesprek vond onverwachts begin april plaats. Op een goede dag belde de ergotherapeut: 'Bel ik gelegen?' 'O, ja, hoor... Mijn huishoudelijke hulp is er, maar die heeft vast geen last van ons gesprek.' Het bruggetje naar hulp(middelen) was snel gemaakt. Al snel concludeerden we dat praktische ondersteuning an sich geen invloed heeft op mijn geluksgevoel; dat is, en blijft, hoe ik mijn mogelijkheden ervaar.

Hoe minder weerstand, hoe meer (zelf)acceptatie.

'Ik kan eigenlijk niets anders zeggen dan je heel goed bezig bent, zo klinkt het althans. Het enige wat ik je nog wil meegeven is dat je vooral moet doen wat voor jou waardevol is. Maar volgens mij richt je je al op alles wat je wel kunt, zoals het schrijven.'

Het zoveelste inzicht: ik mag me richten op wat waardevol is voor mìj!

Los van alle instanties, ziekenhuizen en bekenden, die het beste met me voor hebben -met de meest uiteenlopende adviezen-, mag ik vertrouwen op mijn eigen kompas; mijn leven zo vormgeven dat ik er gelukkig van word. De enige die ervaart wat ik nodig heb, ben ikzelf en uitgerekend die persoon is 24/7 dichtbij.

Voelen wat mijn lichaam nodig heeft, ervaren waar ik blij van wordt, delen wat er in me omgaat, vriendschap, creativiteit en me kwetsbaar op durven stellen in mijn blogs; dat maakt me gelukkig.  Zo geef ik vorm aan mijn waardevol leven.

Voor dit soort inzichten mag ik in mijn handjes klappen!