Ze staan al jaren in de kast
Mijn stoute schoenen
Aantrekken deed ik ze niet
Want wat als ze knellen?
Ik te klein blijk?
Schoenen te groot om te vullen?
Liever een droom dan een teleurstelling,
zo hield ik mezelf voor.
In de loop der tijd is alles veranderd,
zoveel meegemaakt,
zoveel tegengewerkt.
Ik sta niet langer
Voor mijn kast
Te dubben
Maar ik zit
Vol levenslust
Tevreden te zijn
Bang ben ik niet meer
Die schoenen zullen passen
En anders maar niet
Ook prima
Ik weet dat ik ze vullen kan
Mijn lot, mijn verhaal, mijn stoute schoenen; ik mag ze dragen, met trots.
Dus trek ik ze aan
Bereid hun pad
-mijn pad-
Te lopen
-te rollen-
Stapje voor stapje. STAP. VOOR. STAP.
Waar ze me brengen?
De tijd zal het leren
Dat merken we vanzelf
Wie weet, wie weet, begon ik vandaag een marathon.