Het is midden in de nacht. Eén uur zevenenvijftig, om precies te zijn. In gedachten stond ik al duizend keer op. Alles moet anders. Anders anders. Mijn huis kan anders. Ik kan andere kleding dragen. Moet anders eten. Andere hobby's. Ik mag anders omgaan met mijn lichaam, vrienden, omgeving... wat niet?!
Anders = activiteit = afleiding.
In mijn hoofd sport ik, verbouw ik, verhuis ik, werk ik, kook ik en doe ik nog veel meer. Ik kan alles. Doe alles. Achteloos. Powerrrrrwoman is er niemand bij.
Ondertussen voel ik vooral pijn. Van al die keren te lang teveel over mijn grenzen gaan. Ik wil niet, niet wéér, maar ik moet wel: me overgeven.
Het gaat beter met me. Van alle kanten krijg ik het terug: "Je ziet er goed uit, je straalt!". Ontkennen doe ik niet. Zelf ervaar ik mijn lichtheid dag op dag; ik voel me daadkrachtig, optimistisch, vrolijk. Maar óók teleurstelling, verdriet en frustratie mogen bestaan. Ik maak het beste van mijn situatie, zeker, maar álles uit "de bloei van mijn leven" halen? Dat kan ik niet.
De wereld aan mijn voeten, terwijl die voeten zelf liever rusten op een bankje. Geen Wijde Wereld voor mij... Ik wil actie!
Groots en Meeslepend. Avontuur. In zeven sloten tegelijk. Om daar te ontdekken dat wie gelukkig kan zijn met eenvoud tot de rijkste personen op aarde behoort. Ik wil perspectief. Niet steeds verstandig overpeinzen. Geen grenzen voelen, maar levenslust. *BAM!* voor mijn passies gaan.
Gemiddeld 23 uur per dag ben ik alleen. 24 uren zoals deze: P I J N .
Het maakt me razend. Ik wil slapen, wil dat het voorbij is. Deze nacht. De alarmbellen vanbinnen. Maar als het dag is -en ik uitgeput mijn kamer verduister voor het felle licht vanbuiten- wil ik dat de dag voorbij is. Om 's nachts weer te hunkeren naar die afleiding van alledag.
Eenzame afsluiting is een straf voor gedetineerden en een realiteit voor wie met chronische ziekte leeft.
Nachten als deze vormen uitgerekend mijn mooiste dromen de grootste uitdaging: blijven bouwen en vertrouwen op een lichaam dat niet waar kon maken wat in mijn hoofd zo haalbaar leek. Niet op kunnen staan om alles anders te doen; dat huis verbouwen, op reis gaan, impact maken die van waarde blijft.
Tegelijkertijd voelt mijn pijn verreweg van een Spartaans strafkamp. Al die uren dóór()leven brachten me ook zoveel; rust, wijsheid, zelfwaardering.
Alleen in bed durven besluiten dat extra pijn -geproduceerd door de gedachtemachientjes in mijn hoofd- de oplossing niet is en daarom maar gaan schrijven. Zoals nu, twee uur nog wat inmiddels. Woorden op papier om negativiteit kwijt te krassen -leest iemand dit? Herkent iemand dit?
Ik doe dingen. In de aangepaste versie, omdat de "eigenlijke versie" vrijwel nooit een reëele optie is, maar toch: ik doe dingen.
Ik wil huilen van de pijn van teveel inspanning; ik wil lachen van de herinneringen die ik maakte met een vriendin. Tegelijkertijd. Ontladen van weerstand en opladen van veerkracht. Een kracht waarmee ik mezelf toesta steeds opnieuw uit te vinden wat werkt. Op dit moment. Goudeerlijk, pijnlijk oprecht.
Waarom... Waarom altijd keuzes? Waarom kan ik beide niet? Waarom niet vrij? Waarom die beperkingen? Waarom wakker liggen? Waarom niet op kunnen staan?
Vragen zonder antwoorden. Een blog zonder kern. Schrijven geeft ruimte. In mijn hoofd, in mijn lichaam. Actie geeft levenslust en omgedraaid.
Ik. Ben. Gewoon. Op. En dat is prima, lief lichaam. Gun me tijd op adem te komen.
Ik begrijp dat die pijn en uitputting mij beschermen voor teveel, ik begrijp het echt. Jouw grenzen waken voor mijn gebalanceerd leven. Ik dank je hartelijk. Toch maak je me soms razend. Ik ben gewoon uitgeput. Ik omarm je, voel je? Daar mag je op vertrouwen. Accepteer jij dan mijn dromen, mijn levenslust? We zullen het samen moeten rooien, lief lichaampje, jij en ik. Samen sterk.
Ik voel je. Voel je?