Doorbra(a)k. Het was na het maken van deze video dat ik brak. Op scherm zag ik plots haarscherp waar ik al járen voor wegvlucht. Voor mijn netvlies verwerd vloggen tot ultieme zelfconfrontatie. Want onder mijn verhaal ligt het er dik bovenop: bewijsdrift. Prestatiedrang. Het pijnpatroon van perfectionisme.
Klik op afbeelding voor de video :-)
In retrospect de vraag "Waarom wil ik -met alles wat ik doe- constant bewijzen dat ik goed ben; goed zoals ik bén?"
°
Ik realiseerde me -pijnlijk- dat zolang ik angstvallig probeer beter te worden, het nooit genoeg zal zijn. Zolang ik strijd, vind ik geen vrijheid. Zolang ik identiteit ophang aan oppervlakkig doen (Zie mij! Hoor mij! Bevestig mij!), moffel ik weg wie ik vanbinnen ben: pure kracht & ware kwetsbaarheid. Ik huilde. Ik schreef. Ik verstarde. Ik schreef. Ik deelde. Ik schreef en schreef en...
°
"Loslaten. Los laten. Laten. Geen doen. Laten! Verzachten blijkt geen daad van doen. Juist een les in laten. LosLATEN. (...) Wie maakt me los?! Hah, ik! Ik ben het zelf!"
°
"Waarom doe ik wat ik doe?!", riep ik uit naar een vriendin. "Doe ik er wel goed aan mijn verhaal zo openlijk te delen? Stel ik me niet té kwetsbaar op? Kom ik hier óóit uit? Wat als ik van mijn waarheid geen werkelijkheid kan maken? Stel dat "Van Rolstoel naar Racefiets" teleurstellend mislukt? Wie denk ik ook te zijn om op te kunnen staan uit een rolstoel? Wat blijft er over als mijn doen niet meer meetelt?
WIE BEN IK ZONDER ZIEK-ZIJN?!"
°
De kern. Ik ben er bijna, bíjna. Bijna doet zeer. Want bijna betekent middenin de allerdiepste pijn, binnenin de allerdiepste heling. Beweging in iedere vezel in iedere cel in ieder stukje mij. Stroming verwarrend voelbaar. Precies waar ik mag ZIJN.
°
Leven = veren. Ik viel. Ik verstilde. Ik veerde, ik veerde op. Ik viel op. Ik sta op. 1-2-3-vier... Veerkracht🌻
°
🙌 Merci Eva & collega's voor het maken van Eva & de Eva's
🙏 Merci Kitty, Floor & Valerie voor de aanmoediging!
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Vera,
Verhalen vertellen doe je al je hele leven, echt een creatief meisje met een bijzonder talent. Wie had 12,5 jaar geleden kunnen denken dat een buikgriep je leven zo zou gaan beheersen. Een korte opsomming van emoties en gebeurtenissen: Ongeloof, onbegrip, hoop, wanhoop, veel slapen, dromen, diploma VWO gehaald, opleiding Docent Theater op moeten geven en vervolgens in een wereld van bureaucratie terechtgekomen. Het waren hectische jaren en wat ben je een mooi mens geworden. Elke dag ben je aan het wikken en wegen en zoek je je weg. De ene keer brengt het vreugde een andere keer verdriet. Na tegenslagen altijd doorgaan. Je laat ons meekijken in jouw leven. Bijzonder en een voorbeeld voor velen dat er ondanks tegenslagen altijd genoeg is om voor te leven. Je bent nog lang niet uitverteld en wij blijven je verhaal volgen.
Je trotse moeder
Hoi Vera, vanmiddag was je mooi aan het tekenen bij ons en had je je kaartje aan me gegeven. Zonet heb ik kort op je website gekeken en de bnn uitzending gekeken van eén dag uit je leven. Mooi hoe je jezelf doelen stelt. Heel veel geluk. dat je creatief bent had je al vertelt, daar kun je heel veel in kwijt.
Wie weet tot ziens