Terugblik

Gepubliceerd op 26 december 2019 om 16:16

In decennium ‘10 werd ik ziek; in ’20 word ik beter. Mark my words, mensen: ik ga de goede kant op! Daarom mijn terugblik op 2019 in tien betekenisvolle citaten.

 

De Arts: ‘Er is verder niets verontrustends aan de hand’

 

Na mijn revalidatie in de zomer van 2018 zat mijn hoofd vol wijsheid en mijn lichaam vol pijn. Krachteloos was ik, op. Dag in dag uit op overlevingsstand. Hoe graag ik ook doooorrr wilde; alles in mijn lijf trapte op de rem. Sinds mei dit jaar lijkt mijn gezondheid te stabiliseren. De manier waarop ik mijn leven vormgeef is radicaal gedraaid. Ik HEB een ziekte en ben hem niet meer

 

De Vriendin: ‘Jij doet precies waar ik nooit tijd voor heb’

 

‘Maar wat dóe je dan op een dag?’ Als klein meisje stelde ik mijn oma dezelfde vraag. Ze antwoordde steevast dat ik me geen zorgen moest maken. 'Wanneer je ouder wordt duurt alles langer en hoef je je dus nooit meer te vervelen.' Deze Millennial in een hoogbejaard lichaam kan oma’s wijsheid inmiddels beamen. Plus: mijn kracht richt ik liever op wat energie gééft. Schrijven, frisse lucht, afspreken met vrienden… Kortom, al die dingen waar ‘gezonde’ mensen zich vaak te weinig tijd voor gunnen.

 

De Moeder: ‘Het komt wel goed met jou’ -‘Het is al goed’

 

Bovenstaande dialoog vindt vaker dan eens plaats. Nee, ik kan niet zeggen dat mijn leven doorsnee is. Maar JA, ik durf wel te beweren dat ik tevreden ben met wie ik ben, waar ik sta (euhm… zit ;-) ) en waar ik mijn talenten op goede momenten op richt. ‘Het is goed zo. Wat de toekomst brengt, merken we vanzelf!’

 

De Sociaal Werker: ‘Stel dat alles kan en mag, wat zou je dan willen?’

 

Wauw, deze vraag heeft mijn leven compleet veranderd! Alsof ik ineens werd teruggeworpen naar mijn studietijd; de tijd dat ík die vraag aan anderen stelde om ze ademruimte te geven. Ooit bleef ik volhardend volhouden dat ik me prima redde alleen en buitenlucht overrated was. Nu kan ik niet anders dan inzien dat mijn kwaliteit van leven ongelooflijk is verbeterd sinds ik hulp kan toelaten en denk in mogelijkheden. Van mijn herwonnen vrijheid geniet ik volop!

 

De Tante: ‘Ik zie het glas eerder half leeg’ -‘Moet je het water overgieten in een kleiner glaasje; dan is het weer vol’

 

Afgelopen jaar heb ik geleerd mijn focus te verleggen naar mogelijkheden. Immers, altijd meer oplossingen dan problemen. Met lagere verwachtingen en mijn dromen skyhigh ontstond ruimte voor meevallers en liet ik moeilijkheden makkelijker los. Alle overwinningen gaven een enorm boost aan mijn zelfvertrouwen en drive om door te gaan!

 

De Stichting: ‘De 3e prijs is gewonnen door Vera Mulder met gedicht ‘Doornroosje'. Vera zond ook de vermelding van haar blog in waar we van onder de indruk waren.’ 

 

Als intentie voor 2019 schreef ik: ‘Ik wil mijn ontdekkingstocht op een positieve manier delen om anderen te inspireren dat kwetsbaarheid de mooiste verhalen oplevert.’ Krul in mijn schrift, want deze droom werd realiteit! Mijn eerste eigen website, eerste gewonnen wedstrijd met zelfgeschreven gedicht, eerste tijdschrift- en boekpublicatie, eerste bijdrage aan een reclamecampagne, eerste vermelding op een blog en in de Libelle en eerste visitekaartjes, kaarten en postzegels van eigen ontwerp: W A U W !

 

De Mede-revalidante: ‘Je inspireert mensen meer dan je denkt 😍🙏🏻

 

Doel één van mijn website was bekenden raken met de lessen die ik mocht leren tijdens mijn revalidatie. Dat lukte al gauw: ‘Zo klein wondertje. Je hebt het voor elkaar. Zit jankend van trots je website te bekijken. (…) Zo heb een theedoek opgehaald om de tranen van ontroering weg te vegen. (…) Zo zie je dat jij mensen inspireert.' 

Volgende doel was een onbekende inspireren met mijn verhaal. Ook dat is inmiddels gelukt: ‘Wat ben jij een prachtig positief mens. Chapeau! Ik heb zelf chronische pijn en weet als geen ander hoe het is om dát te integreren in je leven en je tóch gelukkig te voelen. Ik voel dat ik veel van je kan leren. Ga zo door!’  Van zoveel lieve woorden ga ik blozen, hoor!

 

De Documentairemaakster: ‘Je blogs zijn expressief; je schrijfstijl theatraal. Dat levert zo’n herkenbaarheid op.’

 

Voor 2020 staat mijn bijdrage aan de documentairereeks ’S!CK’ op het programma. Wie, wat, waar? (Nog) geen idee. Het grootste compliment dat ik mezelf in 2019 kon geven is uit de anonimiteit stappen door mezelf -en daarmee jonge mensen met een (onzichtbare) chronische ziekte- een stem te geven. Diploma of niet, ik ben en blijf een theatermaker. Ik vertel verhalen. Persoonlijker, gewaagder en eerlijker dan ooit. Dat maakt me trots.

 

De Vriendin: ’Je bent mijn vriendin, maatje, sparring partner, inspirator, oud-klasgenoot en dan… helemaal achteraan in de functieomschrijving mantelzorg ik soms voor je.’

 

Hoe groot is het geluk dat mijn lievelingsmensen mij -dwars door mijn ziekteproces heen- blijven zíen? Dat ze klaarstaan met bakjes eten? Trots komen aanrijden met hun eerste auto die voldoet aan de ‘past-er-een—opklapbare-rolstoel-op-de-achterbank?’-voorwaarde? Bellen ter afleiding van mijn pijn? Zij zien mij, keer op keer. Zelfs als ik het zelf niet meer kan. Onbeschrijflijk is de dankbaarheid die ik voel. Telkens weer.

 

De Gedachte: ‘Wíe is hier nu beperkt?!’

 

Eén van mijn eerste ritjes met de Puma, reed ik verwonderd door de supermarkt. Gebiologeerd door de gehaaste mensen om me heen. Ogen gericht op smartphones, schappen, kinderen en karretjes. Ik sjeesde er dwars doorheen, maakte her en der een praatje en nam de tijd gezonde, lekkere en betaalbare keuzes te maken. Ik ontkwam niet aan de weinig sympathieke gedachte: ‘Wie is hier nu beperkt?’. ‘Gezonde’ mensen hebben meer verantwoordelijkheden en verplichtingen, dat begrijp ik. Juist daarom gun ik het iedereen een dagje door mijn positieve, dankbare en rustige ogen te kijken. 

 

 

 

= Geluk is waar hart, hoofd en handen tijdloos samenvallen, op naar 2020! =