Meegesleurd in de stroom die Medische Molen heet, ontmoette ik de afgelopen jaren heel wat mensen met indrukwekkende titels. Doktors, psychologen, leerplichtambtenaren, [...]-specialisten en vele anderen die geld verdienen met het verder helpen (of juist tegenwerken) van mensen zoals ik. Zorgprofessionals wier werkzame levens vaak al meer tijd besloegen dan ik überhaupt besta.
Met sommige hulpverleners voelde ik direct een klik. Bij hen voelde ik me veilig; ik stond open voor hun advies en durfde erop te vertrouwen dat ze me verder hielpen. Aandachtige gesprekken, mooie metaforen, spontane doorbraken, huilbuien en schaterlachen bij en met hen blijven me voor altijd bij. In gedachten plaatste ik ze als miniatuurpoppetjes op mijn schouders; klaar om me bemoedigend toe te fluisteren.
Ook hun collega’s kruisten mijn pad. Hulpverleners met ongetwijfeld dezelfde goede intenties, maar bij wie afscheid nemen voelde als iets om naar uit te kijken. 'Tabee en tot nóóóóóit meer ziens!' Toch hielpen ook die ontmoetingen me verder. Zo leerde ik later.
Als het op levenslessen aankomt, is ziek-zijn de ídeale leerschool. Weinig leverde me de afgelopen jaren meer op dan de ervaringen die ik opdeed in ziekenhuizen en zorginstellingen. Juist de onverwachtse eerlijkheid van een medepatiënt, betraande ogen van een professional die me zoveel meer gunt of spontaan ontstaan gekeuvel over ogenschijnlijk niets, hielpen me verder. Maakten me niet alleen een wijzer, maar ook een sterker mens. Medemenselijkheid als wondermiddel in de gezondheidszorg.
In mijn zoektocht naar ‘normaal-zijn’ streefde ik lang naar volledig herstel. Of het nu mijn ouders, docenten of artsen betrof; iedere volwassene was in mijn ogen Verkondiger van De Waarheid. Wat er ook gezegd werd, ik wilde het geloven. Ik wilde handvaten om beter te worden en had daar alles voor over. Discipline, strenge regels, strijd voor conditieopbouw; ik deed alles voor herstel. Echter, mijn lichaam als vijand zien en beter worden insteken als strijd bleek niet mijn medicijn.
De afgelopen jaren heb ik mogen uitgroeien tot een volwassen vrouw. Met een eigen Waarheid, inclusief eigen levenslessen en eigenaardigheden. Wat Goed is of juist Slecht (her)ken ik nog altijd niet; wel maakte ik kennis met wat werkt voor mij. Ik leerde bijvoorbeeld dat verandering begint bij tevreden durven zijn over hoe het nu is. Een tevredenheid die huist in dankbaarheid, in liefde...
...voor mezelf: trots, positieve gedachten, rust durven nemen;
...voor anderen: kwetsbaarheid, verbondenheid, vriendschap;
...voor het leven: verwondering, voldaan zijn, blijven dromen.
Plus: liefde voor alle gepassioneerde hulpverleners die ik ontmoette. Een leven met zorgprofessionals gun ik niemand. Een leven zonder, in situaties als de mijne, ook niet. Want hoe irritant, confronterend, frustrerend, weerzinwekkend en 'AAARGH!' die eindeloze stroom gesprekken in ontelbaar veel behandelkamers ook waren; uiteindelijk droegen ze allemaal bij aan de vrouw die ik geworden ben.
En op die vrouw ben ik, na al die jaren, stiekem best wel trots.