Ik ben 24 lentes jong en woon mijn zesde winter zelfstandig. Vanzelfsprekend? Met Mr. Pijn en Mrs. Vermoeidheid als huisgenoten verre van. Schouderklopje voor mij.
Mijn huidige appartement krijgt een dikke acht. Veel licht, voldoende ruimte, fijne indeling, mooi gelijkvloers en gezellig ingericht: prima plek! Of... Nee, toch niet. Niet een prima plek. De locatie geef ik met moeite een vijf. Hoe jammer ik dat ook vind om toe te geven. Wonen middenin de stad zorgt voor eindeloos veel prikkels en precies die prikkels kosten mij dagelijks bakken energie. Minder mensen op de been = minder rumoer om me heen. 's Zondags veert mijn energielevel op en ik doe vrolijk mee.
= Hoe rustiger mijn (woon)omgeving, hoe sterker ik me voel, hoe beter ik pijn de baas blijf en hoe vrolijker, creatiever, socialer ik kan zijn =
Dus… Ik heb een keuze te maken:
- Accepteren dat middenin de stad vrienden en faciliteiten dichtbij zijn, maar ik daarvoor 'betaal' met minder energie en sneller overprikkeld zijn.
- Accepteren dat mijn woonsituatie niet matcht met de wensen van mijn lichaam, een nieuw thuis zoeken en verhuizen.
Optie één is veruit het gemakkelijkst: de schuld afschuiven op omstandigheden geeft de vrijheid niet te handelen en voluit te mopperen.
Optie twee is veruit het meest vruchtbaar: afscheid nemen van mensen en mogelijkheden doet weliswaar pijn, maar met een nieuw thuis zal mijn lichaam tot rust komen en liggen nieuwe avonturen in het verschiet. Plus: een thuis maak je zelf en mezelf neem ik mee.
Maar… Hoe dan? Waarheen? Met wie? Wat te doen?
Schrijven helpt, dus pakte ik mijn dagboek erbij om mijn gedachten te ordenen.
We zullen zien wat de toekomst brengt.
Dromen mag altijd.
Ik neem mijn tijd en wil niets overhaasten, dus voor briljante tips geldt:
KOM MAAR DOOOORRRRR!