Crisis

Gepubliceerd op 6 mei 2020 om 11:55

Ik roep vaak dat ik niet ziek ben. Nee, ik BEN het niet. Ik leef ermee samen. Met ziekte identificeer ik me niet op dezelfde manier als dat ik secuur ben, doortastend, gevoelig, inlevend of hoopvol. Ziek wil ik geen onderdeel van mijn persoonlijkheid laten zijn. Maar -en dit is niet leuk om toe te geven- dat werd het natuurlijk wel.

 

Ik vind het moeilijk dat zodra ik me wil concentreren op de woorden van een ander ik binnen de kortste keren wéér over mezelf begin. Ik raak gefrustreerd wanneer ik besef dat ik van alle ideeën in mijn hoofd slechts een paar uitvoeren kan. Ik verlies mijn geduld op momenten dat ik traaaaaag ben, omdat vermoeidheid en pijn flow blokkeren. Ik voel me verdrietig als ik opnieuw onduidelijk communiceerde, terwijl mijn warhoofd dacht eindelijk helder te zijn...

 

 

Verbondenheid 

Eén van de opmerkelijkste omslagen in deze Coronatijd vind ik dat er spontaan aandacht is voor het belang van verbondenheid in tijden van onzekerheid.

Opeens hoor ik de ene na de andere specialist beweren dat tegenslag onlosmakelijk verbonden is met somberheid, onrust en andere "negatieve" emoties. Mensen benoemen huidhonger als daadwerkelijk probleem en aanraking als positieve stimulans op gevoelens van berusting, geborgenheid en waardering. Stuk voor stuk wijsheden die ik de afgelopen jaren zelf mocht ervaren en nu -als algemeen herkend issue- opeens de erkenning krijgen die ze verdienen.

Overigens in tegenstelling tot wat mij jarenlang is verteld: dat negativiteit mijn herstel in de weg zou staan en ik waardering in den beginne in mezelf moest vinden. Honderd procent waar èn kortzichtig als je bedenkt met hoeveel onzekerheid ik in mijn persoonlijke crisis te maken had. Natuurlijk begint een gebalanceerd leven vanbinnen -zonder twijfel-, maar niet zonder je eerst veilig te voelen. Geborgenheid als krachtig medicijn in een eenzame, uitzichtloze (s)t(r)ijd.

 

 

Controle

Wanneer ik me alleen voel, mijn lichaam hapert en mijn hoofd nadenkt in de snelheid van een jaren '90 inbelcomputer zoek ik controle. Controle. Op. Alles.

Het begint met lijstjes. Daarna ruim ik op. Eerst de rommellaatjes, daarna onduidelijke stapeltjes in de kast, nog een kast, een 'oude doos', een bak uit de berging en als de onrust aanhoudt moeten ook creatieve paperassen, laptopbestanden en foto's eraan geloven. Hoofd opgeruimd, huis opgeruimd- wat wens ik meer? 

Toch blijkt dit niet de hele waarheid. Onderhand leerde ik dat mijn opgeruimde huis an sich geen rust geeft; de rust is het effect van de activiteit opruimen zelf. Ik creëer nieuwe, kleine probleempjes (Wat is dit? Waar moet het heen? Kan het weg?) en word zo niet geconfronteerd met Echt Grote Problemen. Ik creëer schijnruimte. Een zwart gat van onrust. Zolang die leegte ongevuld blijft, zal de onrust wederkeren.

 

 

Spoorboekje

Mijn neiging tot controle zie ik terug in de aanpak van de Coronacrisis. Ik ruim op, Rutte spreekt aanhoudend over zijn "spoorboekje" en journalisten roepen dingen als "de mensen hebben vooruitzichten nodig nu we ons al weken zo goed gedragen".

Mijn inziens leveren Rutte en zijn mensen binnen hun mogelijkheden goed werk. Tegelijkertijd zie ik in het uitstippelen van maatregelen tot ver na de zomer mijn opruimwoede weerspiegelt: een onbedwingbare drang tot controle, controle die er nu eenmaal niet is. Het zijn onzekere tijden. We weten niet waar we aan toe zijn, dàt is de stand van zaken.

 

 

Leiderschap

Een goede leider geeft verantwoordelijkheid voor en vertrouwen in jezelf; hij is niet bang eerlijk te delen wat (on)mogelijk is. Een slechte maakt regels waar je al dan niet (meestal niet) aan kunt voldoen, zodat zijn status en jouw afhankelijkheid stijgen en eveneens je zelfbeeld tot ver onder het nulpunt daalt.

Ik kan niet anders dan terugdenken aan alle artsen die ik de afgelopen jaren ontmoette. De goede onderscheiden zich van de slechte door hun communicatie. Zo deelt de goede leider eerlijk: "ik weet het ook niet, Vera, ga door met wat goed voelt -en daar ben je volgens mij al bewust mee bezig- en probeer langzaam ruimte te vinden om je conditie te verbeteren". Een slechte daarentegen roept stellig uit: "Je bent niet ziek, meisje, je moet gewoon harder werken."

 

 

Gedachtestroom

Met tijd en heeeeel veeeeel geduld komt mijn moment to shine vanzelf dichterbij. Natuurlijk wil ik meer, beter, sneller, alles NU -ik voel ruimte, let's go, ik kom eraan! Maar ik weet ook dat overhaasten het slechtste actieplan is dat ik nu kan maken. 

In mijn persoonlijke "versoepeling" passeren ditmaal beperkende overtuigingen de revue. Zoals ik ruim een jaar geleden ervoer dat mijn lichaam zichzelf van binnenuit "opvrat", voel ik nu stukje bij beetje rust, stabiliteit en kracht terugvloeien. Hup, in beweging! Uit mijn persoonlijke lockdown!

Ik pakte Yin Yoga op; een reeks zachte oefeningen in wisselende samenstelling die gericht zijn op diep herstel van(uit) het bindweefsel. En ik ervaar effect! Zeker in combinatie met het uitbreiden van mijn lopen-zonder-rollator-conditie, YEAH! Plus frisse lucht; eerst op mijn balkon en na zes weken vol frisse moed buitenshuis. Ook voel ik dat mijn lichaam baat heeft bij koud douchen, meditatie, "echt" contact met vrienden, mijn ongoing voedselexperimenten en bovenal de aandacht die ik er liefdevol in steek.

 

 

Hoop

Misschien is dat mijn beste tip aan het Outbreak Management Team: komt tijd, komt raad. Alles is onzeker, uitdagingen brengen nieuwe inzichten met zich mee en hoop doet leven. Zolang je daar eerlijk over communiceert en mensen uitlegt dat het leven nu eenmaal niet maakbaar is, slaan we ons collectief wel door die crisis heen. 

 

Één voor allen, allen voor één!