Nachtgedachtes. ’s Nachts gedacht. Opgeschreven in het boekje naast mijn bed, mijn nachtboek. Omdat onuitgesproken woorden vaak genoeg verloren gaan. Dit is mijn wakkere hoofd in een slapend lichaam. Of andersom. Hoe je kijkt bepaalt wat je ziet.
ergens eind juni
De hemel is gaan huilen
Druk neemt af
De storm trekt aan
Ik denk aan je
ergens na mijn verjaardag, 4 juli
Jarig
Feest
Vrienden
Hapjes
Drankjes
Praatjes
Prikkels
Hoe is het nu met jou?
Wat houd je bezig?
Waar sta je dan?
Taartjes
Cadeautjes
Slingers
Heb je al…?
Ga je nou…?
Wat is eigenlijk je grootste wens?
Telefoontjes
Post
Mailtjes
Reageren
Ik wens je…
Ik hoop dat…
Had je een leuke dag?
Dat je maar gauw…
De beste wensen
Heb je nog plannen?
Genieten
Nagenieten
Napijn
Pijn
P I J N
Volgend jaar weer?
Geef me even
Op adem komen
Bijkomen
Ik leve lang
Een heel nieuw levensjaar
Lang
Bijkomen
ergens tweede helft juli
Mijn gordijnen zitten dicht
Net als mijn deuren
Op slot als mijn knieën
Houd buiten het licht
Het is heet in de stad
De lucht kringelt rondjes
Omhoog als gedachtes
We proberen maar wat
Treinen ontsporen, deuren verklemmen
Virus leeft op, aarde teert in
Overschot aan zon en aan problemen
Tekort aan water en ruimdenkendheid
De zomer lacht lief
Streelt met haar stralen
Dekt toe warme armen
Knelt eigenlijk af
Problemen druppelen als water uit kranen
We lossen niets op
Vullen opblaasbadjes ermee
Op
ergens tweede helft juli
Reduceer ik mezelf tot slachtoffer, dan ben ik ook de dader. Chronische pijn gaat niet over één plaats delict. Zie het als een flipperkast; alle obstakels plus een grote factor pech bepalen de uitkomst. Geluk heeft hier niets mee te maken. Dat is zowel met of zonder pijn te vinden. Misschien wel meer mét. In het bakje chronische pijn van de flipperkast waar ik inviel, is het vinden van balans lastig. Onmogelijk is het niet. Mijn obstakels worden steeds helderder. Gedachtes, gevoelens, verbondenheid, voeding, zingeving, fysiek contact, steun, nut voelen, creativiteit, overtuigingen, relaties, omgeving, (hulp)middelen; alles draagt bij. Zou ik mezelf als slachtoffer zien, dan zou ik ontkennen hoe machtig en krachtig ik zelf ben. Ik bén mijn wonderpil en balans is de dagelijks aanbevolen hoeveelheid. Iedere dag opnieuw visualiseer ik wat ik kan, waar ik aanleg en talent voor heb. Veel kan ik fysiek nog niet waarmaken, maar mentaal heel ik als een malle. Het meest sterk ben ik op de momenten dat ik huil. Wat een moed is daarvoor nodig! Ik zou het vaker moeten doen. Ultiem loslaten.
ergens verderop die tweede helft van juli
Sterk zijn is simpel
Kiezen op elkaar en gaan
Moediger is matigen
Stil staan en voelen
Pas dan komt naar voren
Wat er werkelijk toe doet
ergens nog verderop die tweede helft van juli
Mijn hoofd is verward
Mijn handen, mijn lichaam
Stribbelt tegen
Mijn hart opent
Ik voel dat ik op de goede weg zit
Gemakkelijk is het niet
ergens begin augustus
Chronisch pijn uit je systeem ruimen vraagt eerst goed voelen wat er is. Zie het als de Marie Kondo-opruimmethode. Eerst alle kleding op bed, overzicht, dan pas kan het selecteren beginnen. ‘Does is spark joy?’ Die vraagt lijkt absurd als het gaat om pijn. Toch is het principe hetzelfde. Net zoals die lievelingspyjama vol gaten ooit een doel heeft gediend, is ook pijn zeer bruikbaar geweest. Een overlevingsmechanisme. Vaak met de oorsprong in bescherming tegen de Grote Boze Buitenwereld (denk aan trauma’s) en je reactie daarop (spierspanning, alert en op je hoede zijn, waardering buiten jezelf zoeken, e.d.). Met zo’n zienswijze wordt het bedanken van pijn een stuk makkelijker. Het kan weg, het mag weg. Opgeruimd staat netjes.
ergens half augustus
Het leven is niet maakbaar
Maar smaakbaar
Je kunt het smaak geven
Een draai hier, wat pit daar
Iets romigs. Of wat rust tussen de gangen in.
Mensen die zeggen dat ik me aanstel, een mening hebben over “vage” chronische ziektes of vinden dat ik “gewoon” harder mijn best moet doen, stappen op mijn zere plek. Als het nieuwe toetje dat je uitprobeert voor gasten, maar waar je eigenlijk nog niet zeker over bent. Het kan goed uitpakken. Of slecht. En je wilt niet teleurstellen. Maar ik stel niet teleur. Ik confronteer alleen. Want zoals mijn leven kan ieders leven zijn. Zonder reden. Met het grootste risico voor de oordelaars.
ergens later half augustus
Op het podium
Van mijn verbeelding
Ging het doek al op
Voor het verhaal af was
De mensen klapten
Nog voor ik afging
Bloemen stonden klaar
Champagne ontkurkt
Hooggeëerd publiek
Ongeëvenaard succes
Winst zegt weinig
Over de prestatie
Des te meer over de wens