Nachtboek (1)

Gepubliceerd op 16 augustus 2020 om 11:07

Nachtgedachtes. ’s Nachts gedacht. Opgeschreven in het boekje naast mijn bed, mijn nachtboek. Omdat onuitgesproken woorden vaak genoeg verloren gaan. Dit is mijn wakkere hoofd in een slapend lichaam. Of andersom. Hoe je kijkt bepaalt wat je ziet.

 

 

ergens eind juni

De hemel is gaan huilen

Druk neemt af

De storm trekt aan

Ik denk aan je

 

 

 

ergens na mijn verjaardag, 4 juli

Jarig

Feest

Vrienden

Hapjes

Drankjes

Praatjes

Prikkels

Hoe is het nu met jou?

Wat houd je bezig?

Waar sta je dan?

Taartjes

Cadeautjes

Slingers

Heb je al…?

Ga je nou…?

Wat is eigenlijk je grootste wens?

Telefoontjes

Post

Mailtjes

Reageren

Ik wens je…

Ik hoop dat…

Had je een leuke dag?

Dat je maar gauw…

De beste wensen

Heb je nog plannen?

Genieten

Nagenieten

Napijn

Pijn

P I J N

Volgend jaar weer?

Geef me even

Op adem komen

Bijkomen

Ik leve lang

Een heel nieuw levensjaar

Lang

Bijkomen

 

 

 

ergens tweede helft juli

Mijn gordijnen zitten dicht

Net als mijn deuren

Op slot als mijn knieën

Houd buiten het licht

 

Het is heet in de stad

De lucht kringelt rondjes

Omhoog als gedachtes

We proberen maar wat

 

Treinen ontsporen, deuren verklemmen

Virus leeft op, aarde teert in

 

Overschot aan zon en aan problemen

Tekort aan water en ruimdenkendheid 

 

De zomer lacht lief

Streelt met haar stralen

Dekt toe warme armen

Knelt eigenlijk af

 

Problemen druppelen als water uit kranen

We lossen niets op

Vullen opblaasbadjes ermee

Op

 

 

 

ergens tweede helft juli

Reduceer ik mezelf tot slachtoffer, dan ben ik ook de dader. Chronische pijn gaat niet over één plaats delict. Zie het als een flipperkast; alle obstakels plus een grote factor pech bepalen de uitkomst. Geluk heeft hier niets mee te maken. Dat is zowel met of zonder pijn te vinden. Misschien wel meer mét. In het bakje chronische pijn van de flipperkast waar ik inviel, is het vinden van balans lastig. Onmogelijk is het niet. Mijn obstakels worden steeds helderder. Gedachtes, gevoelens, verbondenheid, voeding, zingeving, fysiek contact, steun, nut voelen, creativiteit, overtuigingen, relaties, omgeving, (hulp)middelen; alles draagt bij. Zou ik mezelf als slachtoffer zien, dan zou ik ontkennen hoe machtig en krachtig ik zelf ben. Ik bén mijn wonderpil en balans is de dagelijks aanbevolen hoeveelheid. Iedere dag opnieuw visualiseer ik wat ik kan, waar ik aanleg en talent voor heb. Veel kan ik fysiek nog niet waarmaken, maar mentaal heel ik als een malle. Het meest sterk ben ik op de momenten dat ik huil. Wat een moed is daarvoor nodig! Ik zou het vaker moeten doen. Ultiem loslaten.

 

 

 

ergens verderop die tweede helft van juli

Sterk zijn is simpel

Kiezen op elkaar en gaan

Moediger is matigen

Stil staan en voelen

Pas dan komt naar voren

Wat er werkelijk toe doet

 

 

 

ergens nog verderop die tweede helft van juli

Mijn hoofd is verward

Mijn handen, mijn lichaam

Stribbelt tegen

Mijn hart opent

Ik voel dat ik op de goede weg zit

Gemakkelijk is het niet

 

 

 

ergens begin augustus

Chronisch pijn uit je systeem ruimen vraagt eerst goed voelen wat er is. Zie het als de Marie Kondo-opruimmethode. Eerst alle kleding op bed, overzicht, dan pas kan het selecteren beginnen. ‘Does is spark joy?’ Die vraagt lijkt absurd als het gaat om pijn. Toch is het principe hetzelfde. Net zoals die lievelingspyjama vol gaten ooit een doel heeft gediend, is ook pijn zeer bruikbaar geweest. Een overlevingsmechanisme. Vaak met de oorsprong in bescherming tegen de Grote Boze Buitenwereld (denk aan trauma’s) en je reactie daarop (spierspanning, alert en op je hoede zijn, waardering buiten jezelf zoeken, e.d.). Met zo’n zienswijze wordt het bedanken van pijn een stuk makkelijker. Het kan weg, het mag weg. Opgeruimd staat netjes.

 

 

 

ergens half augustus

Het leven is niet maakbaar

Maar smaakbaar

Je kunt het smaak geven

Een draai hier, wat pit daar  

Iets romigs. Of wat rust tussen de gangen in.

Mensen die zeggen dat ik me aanstel, een mening hebben over “vage” chronische ziektes of vinden dat ik “gewoon” harder mijn best moet doen, stappen op mijn zere plek. Als het nieuwe toetje dat je uitprobeert voor gasten, maar waar je eigenlijk nog niet zeker over bent. Het kan goed uitpakken. Of slecht. En je wilt niet teleurstellen. Maar ik stel niet teleur. Ik confronteer alleen. Want zoals mijn leven kan ieders leven zijn. Zonder reden. Met het grootste risico voor de oordelaars. 

 

 

 

ergens later half augustus

Op het podium 

Van mijn verbeelding

Ging het doek al op

Voor het verhaal af was

De mensen klapten

Nog voor ik afging

Bloemen stonden klaar

Champagne ontkurkt

Hooggeëerd publiek

Ongeëvenaard succes 

Winst zegt weinig

Over de prestatie

Des te meer over de wens